Na desnoj obali Dunava i severnim padinama Fruške gore, u središnjem delu pokrajine Vojvodina, na 17 kilometara od Novog Sada, nalazi se opština Beočin. Prostire se na površini od 183 kvadratna kilometra.
Iako geografski u Sremu, administrativno je u Južnobačkom okrugu. Ima deset naselja i oko 17.000 stanovnika.
Moćni i lepi Dunav, blizina Nacionalnog parka „ Fruška gora „, prioritet dat velikim razvojnim projektima iz oblasti turizma, neki su od bitnih elemenata koji čine da Beočin prerasta u ozbiljan turistički centar.
Beočinska opština ima veoma povoljan položaj i dobru saobraćajnu povezanost ( drumski, železnički i rečni saobraćaj ) . Kroz nju prolazi put ( broj 107 ) koji od Novog Sada vodi do državne granice sa Hrvatskom kod Iloka. Planirano je da uskoro taj put bude temeljno rekonstruisan i izgrađen moderan granični prelaz i nov most preko Dunava, čija je gradnja planirana, dodatno će poboljšati drumsku vezu Beočina sa Novim Sadom – glavnim gradom pokrajine.
Veliki potencijal opštine Beočin predstavljaju šume. Od blizu 8 000 hektara, na koliko se ukupno prostiru, nešto preko 6. 500 hektara beočinskih šuma je na području Nacionalnog parka “ Fruška Gora “ . Njima se gazduje u skladu sa propisanim režimima prvog, drugog i trećeg stepena zaštite. Značajni su geološki i geomorfološki šumski lokaliteti u njima, kao i staništa retkih biljnih i životinjskih vrsta, ugroženih vrsta ptica, grupacije stabala i pojedinačni primerci, park manastira Beočin. . .
Dva od sedamnaest čuvenih fruškogorskih manastira nalaze se u beočinskoj opštini. Manastir Beočin, sa Crkvom Vaznesenja Hristovog, u dosad sačuvanim pisanim dokumentima pominje se 1566, a manastir Rakovac, izvesno, postojao je u XVI veku ( prema,danas raspoloživim podacima, manastirska crkva podignuta je 1563 ) . Uz Stari dvorac, sagrađen 1898, to su najznačajniji beočinski spomenici kulture. Kategorisani su kao objekti od izuzetnog značaja i pod zaštitom su države.
STARI DVORAC
Nekada vlasništvo porodice Špicer, suvlasnika “ Beočinske fabrike cementa “ , sagrađen je 1890 – 1892. godine po projektu Imrea Stendala. Iako danas sasvim zapušten, još u sebi sadrži obrise prvobitne lepote i otmenosti. I čeka na pravu obnovu i oživljavanje.
